کاوش موضوع استقرا

اِستِقرا (به انگلیسی: Induction) یا استدلال استقرایی (به انگلیسی: Inductive reasoning) روشی در منطق است که با مشاهده‌های خاص آغاز می‌شود و به نتیجه‌گیری‌های کلی می‌رسد. برخلاف استدلال قیاسی که از کلی به جزئی حرکت می‌کند و نتیجه‌اش در صورت صحت مقدمات قطعی است، استدلال استقرایی از جزئیات به کلیات می‌پردازد و نتیجه‌اش احتمالاً درست است، نه حتماً. به‌عنوان مثال، اگر مشاهده کنیم که صد پرنده‌ای که دیده‌ایم همگی سفید بوده‌اند، ممکن است نتیجه بگیریم که «همه پرندگان سفید هستند». اما این نتیجه‌گیری قطعی نیست، زیرا ممکن است پرنده‌ای با رنگ دیگر وجود داشته باشد. بنابر این، استدلال استقرایی، یک برداشت نمونه‌محور و پنداشت‌محور است. استدلال استقرایی بر اساس فرایند هم‌نمایی (یعنی نتیجه‌گیری از همسانی نمونه‌ها) عمل می‌کند ، یعنی یک گواه‌آوری «آزموده‌محور»، «نمونه‌بردار» یا «نمون‌سنج» است. استدلال استقرایی در علوم نقش مهمی دارد؛ دانشمندان با جمع‌آوری داده‌ها و مشاهده الگوها، فرضیه‌هایی ارائه می‌دهند که سپس با آزمایش‌های بیشتر بررسی می‌شوند. با این حال، فیلسوفانی مانند دیوید هیوم به «مسئله استقرا» اشاره کرده‌اند و معتقدند که نمی‌توان به‌طور منطقی تضمین کرد که آینده مانند گذشته خواهد بود، حتی اگر الگوهای گذشته تکرار شده باشند. در مجموع، استدلال استقرایی ابزاری قدرتمند برای کشف الگوها و توسعه نظریه‌ها است، اما همواره باید با آگاهی از محدودیت‌های آن و احتمال خطا در نتیجه‌گیری‌ها مورد استفاده قرار گیرد.... بیشتر در ویکی پدیا